Ένα ένα τα συστήματα και τα πρότυπα του παλιού τρόπου σκέψης αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να δείχνουν τα αδιέξοδα στα οποία μας οδηγούν. Το βιώνουμε στην πολιτική, στην παιδεία, στην οικονομία, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην υγεία, στην τέχνη.
Τα περισσότερα θέματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν πια στο επίπεδο που τοποθετούνται. Χρειάζεται να επανατοποθετηθούν σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο μ’ άλλη θεώρηση. Ακόμα και αν το σύστημα δούλευε κάποτε και η επενδυμένη γνώση σ’ αυτό μας απέφερε καρπούς, τώρα είναι αναγκαίο να εγκαταλείψουμε παραδοχές που έχουν αρχίσει να γίνονται ανενεργές.
Ίσως χρειασθεί ακόμη και να αντιστρέψουμε το πρόβλημα, όπως για παράδειγμα αντί να μιλάμε για αρρώστιες και τρόπους αντιμετώπισής τους που γίνονται κάθε μέρα και περισσότερο αντιοικονομικές, να μιλήσουμε για υγεία. Το πώς να διατηρηθούμε περισσότερο υγιείς που σίγουρα κοστίζει λιγότερο. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε εξισώσει την υγεία με τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τα φάρμακα, τις θεραπείες, την τεχνολογία. Το συνεχώς αυξανόμενο κόστος της περίθαλψης δυσχεραίνει το έργο του κράτους να προσφέρει επαρκή ασφάλιση υγείας. Το πρόβλημα γίνεται αδιέξοδο. Το παλιό μοντέλο τρίζει. Το υπόδειγμα χρειάζεται αλλαγή.
Αυτή η διαπίστωση γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο φανερή στα μάτια όλων και σ’ όλους τους τομείς που προαναφέρθηκαν. Οι λύσεις που θα μπορούσαν να επιλύσουν το πρόβλημα έχουν ήδη διατυπωθεί, αλλά απαιτούν αλλαγή του υποδείγματος, δηλαδή των δεδομένων της βάσης. Αυτή πάλι καθιστά τη σύγκρουση με το κατεστημένο αναπόφευκτη.
Οι λόγοι της σύγκρουσης είναι δυο. Ο πρώτος είναι ότι το εκάστοτε υπόδειγμα σε κάθε τομέα φαίνεται παράδοξο, συγκεχυμένο, καμιά φορά «τρελό» και αυτό γιατί λόγω ενορατικού άλματος -αυτών που το έχουν διατυπώσει- δεν έχουν τοποθετηθεί όλα τα δεδομένα στη θέση τους. Θυμηθείτε πόσο «τρελοί», εξωπραγματικοί ή αιρετικοί είχαν θεωρηθεί σ ‘ άλλες εποχές ο Γαλιλαίος, ο Κοπέρνικος, ο Παστέρ κ.α. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με το παλιό υπόδειγμα, πολλοί έχουν δουλέψει πολύ αποδοτικά και κάποιοι έχουν δεθεί συναισθηματικά. Δεν αλλάζουν τις πεποιθήσεις τους και παρότι δέχονται συντριπτικές αποδείξεις, παραμένουν προσκολλημένοι στο λάθος, αλλά αγαπητό και γνωστό γι’ αυτούς. Τελικά, το νέο υπόδειγμα αρχίζει να κερδίζει έδαφος, αφού περάσει από τη φάση του αιρετικού.
Οι νέες γενιές το αναγνωρίζουν και όταν ένας «κρίσιμος» (θεωρία εκατοστού πιθήκου) αριθμός επιστημόνων ή ατόμων έχει αποδεχθεί τη νέα ιδέα, τότε μια συλλογική μεταβολή γίνεται. Το υπόδειγμα γίνεται κατεστημένο μέχρι μια καινούργια σκέψη να το αμφισβητήσει και να επαναληφθεί η διαδικασία.
Όταν ξεσπά μια κρίση καταλαβαίνουμε πως έχουμε προδώσει την ίδια τη φύση μας. Θεωρήσαμε καλή ζωή την υπερκατανάλωση, θεοποιήσαμε το χρήμα και μετατρέψαμε την εργασία από δημιουργία σε καταναγκασμό.
Ο ανταγωνισμός στις μεταξύ μας σχέσεις μας επικράτησε ακόμα κι όταν τον ωραιοποιήσαμε και τον βαφτίσαμε «άμιλλα». Διαφωνούμε για τις μεθόδους διδασκαλίας του προγράμματος των σχολείων, αλλά δεν αναρωτιόμαστε μήπως το πρόγραμμα θέλει αλλαγή. Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την ίδια τη φύση της μάθησης. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας διαχειριστές του φυσικού κόσμου και το αποτέλεσμα είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Περισσότερο από ποτέ οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πια τέσσερεις μεγάλες αλήθειες:
1. Έχουμε εκπληκτικές δυνατότητες
2. Η ανθρωπότητα και το περιβάλλον είναι ένα
3. Κακομεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας και το περιβάλλον
4. Μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο
Αν και πολλές φορές η πορεία της ανθρωπότητας φαίνεται σαν δρόμος χωρίς επιστροφή, εντούτοις τα σημάδια της αλλαγής έχουν φανεί και όλο και περισσότεροι άνθρωποι προστίθενται κάθε μέρα σ’ αυτούς που πιστεύουν πως: Μόνο μέσα στο ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ, μπορείς να βρεις ελπίδα που να αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις γι’ αυτήν. Έτσι θα βρεις τον εαυτό σου.
Πολλοί άνθρωποι μέσα στην αναζήτησή τους έζησαν σκόπιμα ή τυχαία καμιά φορά τέτοιες εσωτερικές μεταβολές σαν αποτέλεσμα διαλογισμού, πνευματικού αγώνα, προσευχής, ελεγχόμενης αναπνοής, μουσικής, ύπνωσης, βαριάς αρρώστιας, δημιουργικής προσπάθειας, έντονων συναισθημάτων, τεχνικών ελέγχου της σκέψης κ.α. Στο παρελθόν τέτοιες εμπειρίες τις μοιράζονταν λίγοι μυημένοι σε αδελφότητες, θρησκευτικές ομάδες ή φιλοσοφικές κινήσεις.
Το κοινό σημείο που ανέφεραν όλοι γι’ αυτές τις μεταβολές συνείδησης ήταν η απελευθερωτική τους δύναμη. Επρόκειτο για ενοράσεις που δυστυχώς είχαν ελάχιστοι, μια και οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με την επιβίωση και όχι με την υπέρβαση. Τώρα όμως φαίνεται ότι κάτι συμβαίνει πιο βαθύ, πιο μεγάλο.
Πολλοί άνθρωποι κυριαρχούν επάνω στον φόβο και στην προκατάληψη και αναζητούν την αυτοπραγμάτωσή τους σαν δικαίωμα ταύτισης και συνεργασίας με το περιβάλλον.
Είμαστε πλέον πολλοί, τόσοι πολλοί που μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά όλης της ομάδας (Θεωρία Πριγκότζιν, περί Διαχείρισης Δομών). Είμαστε οι φυσαλίδες στα τοιχώματα που προαναγγέλλουν τον βρασμό που θα ακολουθήσει. Οι αλλαγές θα γίνουν αλυσιδωτά και η αποδοχή τους με λιγότερη σύγκρουση απ’ ότι φοβόμαστε.
Υπάρχουν άπειρες μέθοδοι, συστήματα, club, σύλλογοι, ομάδες, εταιρίες, άτομα που ασχολούνται με τη διεύρυνση της συνείδησης και εφαρμόζουν τεχνικές και στρατηγικές που οδηγούν σε εντυπωσιακές ατομικές ανακαλύψεις. Όλα αυτά τα συστήματα αποβλέπουν να συντονίσουν τον νου και το σώμα, να ευαισθητοποιήσουν περισσότερο τον εγκέφαλο και να δώσουν τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να έρθουν σε επαφή μ’ ένα τεράστιο αχρησιμοποίητο πνευματικό δυναμικό. «Ξαφνικά αισθάνεσαι ότι αποκτάς ραντάρ, σονάρ, ηλεκτρονικά μικροσκόπια και τηλεσκόπια και το πιο σημαντικό ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιείς», περιέγραφε ένας απόφοιτος του 30ωρου σεμιναρίου της Μεθόδου Σίλβα την εμπειρία της εκπαίδευσης και της συνειδητής χρήσης του E.S.P.
Αυτές οι μέθοδοι τελικά ενοποιούν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου οδηγώντας την σε υψηλότερη οργάνωση. Το άτομο γνωρίζει μια μεταμόρφωση. Πρακτικά αυξάνεται η δημιουργικότητα, η αυτοθεραπεία, ο αυτοέλεγχος, η δυνατότητα λύσης προβλημάτων, η φαντασία η διαίσθηση, η ολιστική αντίληψη, ο έλεγχος των κακών συνηθειών κ.α. Το πέρασμα από την τυχαία έμπνευση στη συνειδητή νοητική απεικόνιση και προβολή έδωσε μεταμορφωτικές αλλαγές τέτοιες που εκατομμύρια άνθρωποι τα τελευταία χρόνια ασχολούνται με τέτοιες πρακτικές. Δεν περιμένουν να αλλάξει ο κόσμος εκεί έξω. Η ζωή και το περιβάλλον αλλάζουν αυτόματα μόλις αλλάζει ο νους τους. Το πρόβλημα εμφανίζεται μόνο όταν προσπαθούν να περιγράψουν στους άλλους τις εμπειρίες τους. Δεν έχουν καθαρά τρανταχτά επιχειρήματα, πολλές φορές αυτά που δημιουργούνται φαίνονται εντελώς απίθανα και παράλογα, μοιάζουν ψεύτικοι.
Οι φίλοι και οι συγγενείς αντιδρούν υπερβολικά προστατευτικά όπως οι γέροντες όταν προειδοποιούν τους νέους να είναι λιγότερο ιδεαλιστές. Το να προσπαθείς να εξηγήσεις τι σου συμβαίνει και ποιος είσαι είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα.
Πολλοί γίνονται ευάλωτοι στην κριτική και την απόρριψη, χάνουν προς στιγμή την εμπιστοσύνη τους, κλείνονται στον εαυτό του και ανοίγονται μόνο όταν βρεθούν με «ομοίους» τους. Ποτέ όμως δεν γυρίζουν πίσω, η αλλαγή ήταν οριστική απλά περιμένουν να κάνουν το πρώτο βήμα άλλοι.
Άλλοι πάλι κατά κανόνα οι περισσότεροι συνειδητά αναζητούν ευκαιρίες ανάπτυξης με κάθε τρόπο, συμμετέχουν σε ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες, δείχνουν μια ακόρεστη ανάγκη για περισσότερη πνευματική εξέλιξη. Παρακολουθούν σχετικά συνέδρια, σεμινάρια, διαβάζουν ανάλογα βιβλία, διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους για τη βελτίωση του εαυτού τους, των συνανθρώπων τους και την προστασία του περιβάλλοντος.
Η εξέλιξη γίνεται συνεχής ανάγκη και εμφανίζεται με τη δημιουργία νέων συνόλων. Η επόμενη φάση θα είναι η δημιουργία ομάδων, ανθρώπων που θα λειτουργούν σαν άτομα. Δηλαδή τα μέλη της ομάδας θα καλύπτουν τις ανάγκες της με τον καλύτερο τρόπο και ανάλογα με τις δυνατότητές τους και τις ιδιαιτερότητές τους θα παίζουν τους ρόλους τους. Η κάθε ομάδα θα έχει τους δικούς της συνειδητούς στόχους και προσανατολισμούς και θα συμμετέχει σαν υποσύνολο σ’ ένα ευρύτερο σύνολο μια μεγαλύτερης ομάδας. Όσο ψηλότερα στην εξελικτική κλίμακα τόσο μεγαλύτερη και η ελευθερία αναδιοργάνωσης.
Μια μέλισσα ζει τη μοίρα της. Ένας άνθρωπος διαμορφώνει τη δική του. Μια ομάδα δημιουργεί πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ήθελε να ζήσει. Μόνο αν διευρύνουμε τη συνείδησή μας και εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα του εγκεφάλου μας να επεξεργάζεται νέες πληροφορίες και να ολοκληρώνει, θα περάσουμε στο επόμενο άλμα. Διαφορετικά, λειτουργώντας σαν κλειστά συστήματα θα έχουμε την τύχη εκατομμυρίων άλλων ειδών που εξαφανίστηκαν, γιατί δεν μεταμορφώθηκαν.
-του Παναγή Μεταξάτου , Καθηγητή Μεθόδου Silva για τον Έλεγχο του Stress & την εξέλιξη του Νου
Σχολιάστε το άρθρο