Εξωτικοί …προορισμοί

Αν και η κατανάλωση εξωτικών φρούτων, δεν είναι και η πιο οικολογική επιλογή που μπορεί να κάνει κανείς για την διατροφή του, η έλευση και η ύπαρξη των εξωτικών φρούτων στην αγορά είναι γεγονός. Οι Έλληνες έχουν υιοθετήσει τα εξωτικά φρούτα με τα παράξενα ονόματα και τις ιδιαίτερες γεύσεις, ορισμένα εκ των οποίων μάλιστα καλλιεργούνται και στη χώρα μας. Γενικά, καλό είναι πάντοτε να προτιμάμε φρούτα και τροφές του τόπου μας και όχι να επιλέγουμε την κατανάλωση τροφών που είναι επιφορτισμένες με τα λεγόμενα «τροφικά μίλια».

Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το ότι εκτός από την πραγματικά ξεχωριστή και ιδιαίτερη γεύση τους, τα εξωτικά φρούτα που κυκλοφορούν και στην ελληνική αγορά είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και ορισμένα από αυτά πολύ αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση ασθενειών. Ας δούμε τα πιο δημοφιλή φρούτα της ελληνικής αγοράς και τη διατροφική τους αξία

Μάνγκο

Το Μάνγκο έρχεται από τα τροπικά μέρη της Βιρμανίας και της Ινδίας και χρονολογείται περίπου στα 4000 χρόνια, αν και έγινε ευρέως γνωστό στις αρχές του 16ου αιώνα. Η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα μάνγκο στον κόσμο είναι η Ινδία. Υπάρχουν πάνω από 1000 διαφορετικές ποικιλίες του φρούτου σε όλο τον κόσμο. Είναι πλούσιο σε βιταμίνες Α, Β και C, καροτίνη, κάλιο και φυτικές ίνες.

Για την επιστήμη της Αγιουρβέδα θεωρείται ο «βασιλιάς των φρούτων». Η καροτίνη βοηθά στην καταπολέμηση της γρίπης και των κρυωμάτων. Η βιταμίνη Α συμβάλει στην αύξηση των οστών και τη διατήρηση της όρασης. Έρευνες έχουν συνδέσει την κατανάλωσή του με τη μείωση του κινδύνου καρδιακών παθήσεων και καρκίνου. Περιέχει επίσης ασβέστιο, κάλιο και σίδηρο. Λόγω της μεγάλης ποσότητας βιταμινών που περιέχει, έχει αντιοξειδωτικές ικανότητες και καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες. Το μάνγκο περιέχει ένα ένζυμο με καταπραϋντικές ιδιότητες για το στομάχι. Το ένζυμο αυτό ενεργεί και ως χωνευτικό. Είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες και βοηθά στην καλή λειτουργία των εντέρων. Ένα μάνγκο μετρίου μεγέθους μπορεί να περιέχει έως το 40% των ημερησίων αναγκών σε φυτικές ίνες ενός ανθρώπου. Πολύ καλό συστατικό για δίαιτες, εφόσον ένα μέτριου μεγέθους μάνγκο περιέχει 100 θερμίδες και καθόλου λιπαρά. Εκτός από την κατανάλωσή του ως φρούτο, αποτελεί και συστατικό γλυκών ή σαλατών.

Ανανάς

Ο ανανάς είναι από τα πιο εντυπωσιακά και δημοφιλή τροπικά φρούτα. Αποτελείται από πολλά εξογκώματα σε σχήμα ρόμβου, καθένα από τα οποία είναι ο καρπός ενός και μόνο άνθους και όλα μαζί σχηματίζουν τον ανανά. Το φρούτο περιλαμβάνει 5 είδη, τα οποία είναι ιθαγενή της τροπικής Αμερικής. Με προέλευση από τη Νότια και την Κεντρική Αμερική, οι ανανάδες καλλιεργούνταν αιώνες πριν τους ανακαλύψει ο Κολόμβος το 1493. Ο Κολόμβος εντυπωσιάστηκε τόσο από την εμφάνιση και τη γεύση του φρούτου, που μετέφερε μια ποσότητα στην Ευρώπη. Το πάθος του βασιλιά της Γαλλίας για το φρούτο το έκανε περιζήτητο και πολύτιμο στη Γαλλία. Ο ανανάς στις μέρες μας καλλιεργείται σε πολλές περιοχές. Σήμερα, οι μεγαλύτεροι παραγωγοί στον κόσμο είναι η Χαβάη με 40% της παγκόσμιας παραγωγής και ακολουθούν η Βραζιλία με 12%, το Μεξικό με 10% κλπ. Ο φρέσκος ανανάς είναι το τροπικό φρούτο που έρχεται δεύτερο σε εισαγωγές στην Ευρώπη μετά την μπανάνα.

Η δίαιτα του ανανά δεν είναι μύθος, αφού ο ανανάς βοηθά στην άνοδο του μεταβολισμού και στην απώλεια βάρους. Ο ανανάς είναι πλούσιος σε βιταμίνη C και φυτικές ίνες. Περιέχει βρομελίνη, ένα ένζυμο που βοηθάει την πέψη, ενώ παράλληλα διαλύει τις πρωτεΐνες, γι’ αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μαλακώσει το κρέας. Το ένζυμο αυτό, μετά από έρευνες θεωρήθηκε ότι μπορεί να προστατεύει από τον καρκίνο του πνεύμονα και του στήθους. Επίσης, ο ανανάς προστατεύει την καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα, απαλλάσσει από εντερικές διαταραχές και έχει διουρητικές ικανότητες. Είναι ιδανικός για τη δυσπεψία. Το φρούτο τρώγεται ωμό ή συντηρημένο σε κονσέρβες και χρησιμοποιείται πολύ στη ζαχαροπλαστική. Έχει υπέροχη, δροσερή γεύση.

Ακτινίδιο

Ένα πολύ δημοφιλές εξωτικό φρούτο που καλλιεργείται ευρύτατα και στη χώρα μας. Κατάγεται από την Κίνα, αλλά καλλιεργείται και στην Ευρώπη, την Αυστραλία και την Αμερική. Για να ευδοκιμήσει χρειάζεται περιοχές με ήπιο χειμώνα και θερμό και υγρό καλοκαίρι. Με τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα καλλιεργήθηκε το 1950 και χρωστά τη σημερινή μορφή και το όνομά του στον φυτοκόμο Hayward Wright. Αυτός έδωσε το όνομά kiwi στο ακτινίδιο από το γνωστό ομώνυμο πουλί που ζει μόνο στη Νέα Ζηλανδία.

Το ακτινίδιο ξεχωρίζει για τη γλυκόξινη γεύση του και την καφέ επιδερμίδα του. Είναι χυμώδες φρούτο, με πράσινο χρώμα και μικρά σποράκια, μαύρου χρώματος. Ο καρπός του φρούτου, με μόλις 70 θερμίδες, είναι πλούσιος σε θρεπτικά συστατικά όπως κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, φυτικές ίνες και ιχνοστοιχεία. Διαθέτει ακόμη περισσότερη βιταμίνη C από οποιοδήποτε άλλο φρούτο.

Λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε βιταμίνες το ακτινίδιο αποτελεί ιδανική τροφή για την ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού κατά των μικροβίων. Επιπλέον, απομακρύνει τον κίνδυνο θρομβώσεων στο κυκλοφορικό σύστημα και διασφαλίζει τη σωστή πέψη και την εύρυθμη λειτουργία του εντέρου λόγω των φυτικών ινών που διαθέτει. Συντελεί ακόμη στη βελτίωση της όρασης, εξαιτίας του αντιοξειδωτικού λουτεΐνη που περιέχει. Πρέπει να καταναλωθεί αμέσως αφότου κοπεί, για να μη χαθούν οι βιταμίνες του.

Παπάγια

Πιστεύεται ότι η παπάγια προέρχεται από το νότιο Μεξικό. Σήμερα, καλλιεργείται σε όλες σχεδόν τις τροπικές περιοχές. Την μεγαλύτερη παραγωγή έχουν η Χαβάη, η τροπική Αφρική, Φιλιππίνες, Ινδία, Αυστραλία κ.α. Καλλιεργούνται πάνω από 30 ποικιλίες. Δεν υπάρχει μέρος του φυτού της παπάγιας που να μην χρησιμοποιείται. Οι καρποί της περιέχουν πολλούς σπόρους. Περιέχει την παπαίνη, ένα ένζυμο που μπορεί να διαλύει τις σκληρές ίνες του κρέατος. Η παπαίνη στην Ανατολή χρησιμοποιείται και για τη θεραπεία τραυμάτων και τσιμπημάτων. Είναι πλούσια σε ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, καροτίνη, θειαμίνη, νιασίνη, τρυπτοφάνη, μεθειονίνη, βιταμίνη C, κ.α.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το εκχύλισμα από φύλλα παπάγιας έχει αντικαρκινικές ιδιότητες έναντι ευρέως φάσματος ειδών καρκίνου, όπως του καρκίνου του τραχήλου, του μαστού, του ήπατος, του πνεύμονα και του παγκρέατος. Μπορεί να βοηθήσει ιδιαίτερα στη θεραπεία προβλημάτων που αφορούν την πέψη. Είναι λιποδιαλυτική, ενώ θεραπεύει το βήχα και βοηθά στο άσθμα, ακόμα συνίσταται σε προβλήματα θρομβώσεων των αγγείων. Η παπάγια τρώγεται κυρίως ωμή, ξεφλουδισμένη και συχνά καθαρισμένη από τα σπέρματα. Οι μαύροι σπόροι του φρούτου έχουν στυφή και πιπεράτη γεύση και μπορούν να αλεσθούν και να χρησιμοποιηθούν αντί για πιπέρι. Προστίθεται σε φρουτοσαλάτες, ενώ η ώριμη σάρκα της μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε σάλτσες, παγωτά, σε τάρτες, ζελέ, μαρμελάδες. Γίνεται χυμός, ενώ τη συναντάμε και σε αποξηραμένη μορφή. Το εκχύλισμά της χρησιμοποιείται ευρύτατα και στην κοσμετολογία.

Μπανάνα

Το όνομα της μπανάνας προέρχεται από την αραβική λέξη banan, που σημαίνει δάκτυλο. Ευδοκιμεί κυρίως σε τροπικό κλίμα, ενώ πρωτοεμφανίστηκε στην περιοχή της Μαλαισίας. Ο μύθος λέει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε το φρούτο στην Ευρώπη. Στην Αμερική ξεκίνησε να καταναλώνεται ευρέως μόλις το 19ο αιώνα. Είναι πιθανότατα το δημοφιλέστερο φρούτο παγκοσμίως.

Η μπανάνα λόγω της υψηλής περιεκτικότητας της σε υδατάνθρακες και της υψηλής θερμιδικής της αξίας (90-130 kcal) σε σχέση με τα υπόλοιπα φρούτα αποφεύγεται από τους καταναλωτές, ειδικά σε περιόδους δίαιτας. Ωστόσο, το φρούτο είναι εξαιρετική πηγή πολλών βιταμινών και άλλων θρεπτικών συστατικών, ενώ η γλυκιά της γεύση και ο κορεσμός που προκαλεί λόγω των φυτικών ινών την καθιστούν ένα ποιοτικό σνακ σε σχέση με οποιοδήποτε επεξεργασμένο τρόφιμο ή γλύκισμα.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της μπανάνας είναι η υψηλή περιεκτικότητά της σε κάλιο, απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία των μυών και του νευρικού μας συστήματος αλλά και μοναδικό για την καταπολέμηση της υψηλής αρτηριακής πίεσης. Παράλληλα η μπανάνα είναι πλούσια σε φυτικές ίνες, πολύτιμες βιταμίνες όπως Α, Β, C και D, ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο και ανόργανα συστατικά. Επίσης, έχει πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, φώσφορο, βιταμίνη Α. Η μπανάνα επιδρά στο νευρικό μας σύστημα χαρίζοντάς μας καλύτερη διάθεση, ενώ έχει βρεθεί ότι μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε περιπτώσεις κατάθλιψης. Το σίδηρο που περιέχει βοηθά σε περιπτώσεις αναιμίας, στη δυσκοιλιότητα, ακόμα και στις μαθησιακές δυσκολίες.

Γκουάβα

Τα γκουάβα (guavas) είναι ιθαγενείς θάμνοι και μικρά δέντρα της Κεντρικής Αμερικής, της βορειότερης Νότιας Αμερικής, τα συναντάμε σε μέρη της Καραϊβικής και σε ορισμένα μέρη της Βόρειας Αφρικής. Έχουν σχήμα που θυμίζει αχλάδι ή δαμάσκηνο, ενώ στο μέγεθος κυμαίνονται από 2,5 -10 εκατοστάστη διάμετρο. Έχουν λεπτή απαλή πράσινη φλούδα που κιτρινίζει καθώς ωριμάζουν. Η σάρκα ποικίλλει από άσπρο μέχρι βαθύ ροζ ή απαλό κόκκινο και περιέχει επίπεδα, σκληρά κουκούτσια που τρώγονται. Τα γκουάβα είναι πολύ μυρωδάτα, με γεύση γλυκόξινη και αρωματική που θυμίζει λίγο εκείνη των κυδωνιών. Συχνά, επίσης, το φρούτο στις χώρες καταγωγής του προσφέρεται ως επιδόρπιο. Στην Ασία, η φρέσκια άγουρη γκουάβα εμβαπτίζεται σε σκόνη από δαμάσκηνο ή αλάτι. Η γκουάβα που είναι βρασμένη χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την παρασκευή γλυκών, μαρμελάδων, ζελέ και χυμών. Επίσης, στην Ασία παρασκευάζεται αφέψημα από τα φύλλα και τους καρπούς του φυτού. Ο χυμός γκουάβας είναι πολύ δημοφιλής στο Μεξικό, στην Αίγυπτο και στη Νότια Αφρική.

Τα βρίσκουμε και κονσερβοποιημένα μέσα σε σιρόπι. Με τα γκουάβα μπορείτε να φτιάξετε γλυκούς χυμούς φρούτων. Συχνά τα φρούτα γκουάβα θεωρούνται υπερφρούτα, πλούσια σε βιταμίνες Α και C, Ω-3 και Ω-6 λιπαρά οξέα και φυτικές ίνες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μία μόνο γκουάβα περιέχει 4 φορές τις ίδιες βιταμίνες C με ένα πορτοκάλι. Το φρούτο είναι επίσης πλούσιο σε κάλιο και μαγνήσιο. Έχουν περίπου 62 θερμίδες ανά100 γραμμάρια. Χρησιμοποιείται και για την παρασκευή χυμών, γλυκών, μαρμελάδων κ.α.

Χουρμάδες

Ο χουρμάς είναι ο καρπός του φοίνικα, ο οποίος λέγεται και χουρμαδιά και επιστημονικά «φοίνικας ο δακτυλοφόρος» και φυτρώνει σε υποτροπικές περιοχές και περιοχές της ερήμου σε όλη τη Βόρεια Αφρική, τις αραβικές περιοχές, την Καλιφόρνια και την Αυστραλία. Αποτελούν μια από τις πιο σημαντικές τροφές για τους λαούς της Ασίας και της βόρειας Αφρικής και καλλιεργούνται συστηματικά δώδεκα είδη και εκατοντάδες ποικιλίες. Το χρώμα τους ξεκινάει από πράσινο και καθώς ωριμάζουν γίνεται γυαλιστερό καφέ. Ο μέσος όρος ετήσιας παραγωγής ενός μόνο δέντρου είναι 50 κιλά.

Οι χουρμάδες είναι από τα παλαιότερα καλλιεργήσιμα φρούτα. Πιθανολογείται ότι οι Βαβυλώνιοι τα καλλιεργούσαν ίσως και πριν 8000 χρόνια, είναι όμως σίγουρο ότι καλλιεργούνται εδώ και 5000 χρόνια. Τους συναντάμε και στην Αρχαία Ελλάδα. Κατά τους αρχαίους χρόνους, η χουρμαδιά θεωρούνταν το δέντρο της ζωής. Κάθε τμήμα του ήταν αξιοποιήσιμο, τα βλαστάρια και τα φρούτα τα έτρωγαν ή τα ξέραιναν και τα αλεύρωναν, το χυμό του δέντρου τον έπιναν, τις ίνες τις έπλεκαν και το κουκούτσι του φρούτου το έδιναν στα ζώα τους. Οι χουρμάδες έχουν μεγάλη θρεπτική αξία. Περιέχουν περισσότερη φυσική ζάχαρη από κάθε άλλο φρούτο και σημαντική ποσότητα ινών και καλίου, καθώς και πολλές βιταμίνες και μεταλλικά άλατα. Έχουν περίπου 144 θερμίδες ανά100 γραμμάρια. Οι χουρμάδες τρώγονται συνήθως σκέτοι, καθώς είναι εξαιρετικά εύγευστοι, αλλά μπορούν να καταναλωθούν και ως σνακ με γιαούρτι, δημητριακά και ξηρούς καρπούς. Διατίθενται στο εμπόριο αποξηραμένοι σε συσκευασίες, από καταστήματα πώλησης ξηρών καρπών και καφέ.

Φρούτο του πάθους

Το φρούτο του πάθους (Passiflora edulis) έχει πάρει το όνομα του από το εξωτικό λουλούδι του, το οποίο θεωρείται ότι συμβολίζει το Πάθος του Χριστού. Προέρχεται από την νότια Βραζιλία, Παραγουάη και βόρεια Αργεντινή, αλλά καλλιεργείται σε όλες σχεδόν τις τροπικές περιοχές του πλανήτη. Υπάρχουν δύο καλά διακριτές ποικιλίες. Η κίτρινη με μεγαλύτερα φρούτα και καφέ σπέρματα και η μωβ με μικρότερα φρούτα, πιο αρωματικά, πιο γλυκά, με περισσότερο χυμό και με μαύρα σπέρματα. Υπάρχουν περίπου 15 καλλιεργούμενες ποικιλίες.

Η μωβ ποικιλία, η πιο διαδεδομένη, είναι πιο μικρή σε μέγεθος, εξωτερικά η φλούδα της είναι ζαρωμένη και εσωτερικά έχει γλοιώδη υφή με πολλούς σπόρους. Τα φρούτα του πάθους περιέχουν βιταμίνες A, C, κάλιο, φώσφορο, σίδηρο, νάτριο και είναι πηγή φυτικών ινών, ενώ περιέχουν πολύ λίγες θερμίδες. Καλμάρουν τα νεύρα, καταπολεμούν τις νευρικές ή γαστρεντερικές διαταραχές και έχουν θετική συμβολή κατά του βρογχικού άσθματος. Το φρούτο του πάθους τρώγεται ωμό, με το κουταλάκι μόλις κοπεί στη μέση και αφαιρεθούν  οι σπόροι. Προστίθεται σε σαλάτες ή σε αναψυκτικά. Κυρίως όμως χρησιμοποιείται ο χυμός του, σε αναψυκτικά, σιρόπια, κοκτέιλ, ζελέ, σάλτσες, παγωτά, γεμίσματα γλυκών, γρανίτες κ.α.

Ακάι

Εκτός από εξωτικό φρούτο, το ακάι (Acai Berry) θεωρείται μια από τις σύγχρονες super τροφές. Καλλιεργείται εδώ και αιώνες στα τροπικά δάση του Αμαζονίου. Το δένδρο του Acai Berry μοιάζει με φοίνικα και παράγει αρμάθες κατά το μήκος των κλαδιών. Η κάθε αρμάθα περιέχει περίπου 90 μούρα ακάι. Το Acai Berry έχει το μέγεθος ενός σταφυλιού και ξεχωρίζει από το σκούρο μωβ χρώμα του. Για τις θρεπτικές του ιδιότητες και για τα οφέλη που έχει το ακάι έχει θεωρηθεί υπερφρούτο (superfood), όπως πολλά από τα φρούτα και τα φυτά του Αμαζονίου. Το μούρο ακάι περιέχει περισσότερα αντιοξειδωτικά από κάθε άλλο φρούτο.

Το ακάι είναι πλούσιο σε όλα τα ωμέγα λιπαρά οξέα που είναι απαραίτητα για την καρδιά και την ψυχική υγεία. Αυξάνοντας το μεταβολισμό το ακάι βοηθάει στο αδυνάτισμα. Θεωρείται μια τροφή που δίνει δύναμη, ενέργεια και αντοχή. Είναι επίσης ένα φρούτο που χρησιμοποιείτε ενάντια στην γήρανση. Το ακάι περιέχει βιταμίνες B1, B2, B3, E και C. Το συναντάμε πολύ συχνά σε ταμπλέτες, ως συμπλήρωμα διατροφής, ως αδυνατιστικό και ως τονωτικό του ανοσοποιητικού.

Γκρέιπ φρουτ

Το γκρέιπ φρουτ έχει καταγωγή από την Τζαμάικα και τα νησιά Μπαρμπάντος. Όταν βρέθηκε στα Μπαρμπάντος ονομάστηκε «απαγορευμένος καρπός». Από τον 19ο αιώνα οι ΗΠΑ έγιναν ο μεγαλύτερος παραγωγός του. Είναι λίγο μεγαλύτερο από το πορτοκάλι, χυμώδες με ελαφρά, ξινή και πικρή γεύση. Εξαιρετική πηγή βιταμίνης C (τρίτο σε περιεκτικότητα μετά το πορτοκάλι και το λεμόνι) και καροτενοειδών, το γκρέιπφρουτ δεν έχει μόνο υπέροχη γεύση, αλλά και ισχυρές αντιβακτηριδιακές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες.

Έρευνες έδειξαν ότι ο καρπός του γκρέιπφρουτ συμβάλλει στη μείωση της χοληστερίνης και ενισχύει την καταπολέμηση της αρτηριοσκλήρωσης, ενώ είναι πιθανόν να καταπραΰνει και το πεπτικό έλκος. Επίσης, η κατανάλωσή του σχετίζεται με χαμηλότερα επίπεδα ινσουλίνης και επομένως ενδέχεται να βοηθά και στην αποτροπή του διαβήτη, ενώ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι έχει και λιποδιαλυτικές ιδιότητες γι’ αυτό συστήνεται σε δίαιτες. Έχει συσχετιστεί με την καταπολέμηση της ουλίτιδας και του έλκους στο στομάχι. Προσοχή χρειάζεται, γιατί πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι μπορεί να επιδράσει στο μεταβολισμό κάποιων φαρμάκων. Τρώγεται νωπό, γίνεται χυμός, μαρμελάδα και εκτός από τα φαγητά χρησιμοποιείται και στις σαλάτες. Το εκχύλισμα των σπόρων του χρησιμοποιείται ως αντιοξειδωτικό.

Καρύδα

Πολύς λόγος έχει γίνει σχετικά με την καταγωγή της καρύδας, καθώς άλλοι εντοπίζουν την πρώτη της εμφάνιση στη νοτιοανατολική Aσία, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις βορειοδυτικές ακτές της νοτίου Aμερικής. Όπως και να έχει, η καρύδα εξαπλώθηκε στις περισσότερες τροπικές περιοχές της Γης. Αξίζει να αναφέρουμε ότι κάθε φοίνικας «παράγει» κατά μέσο όρο 75 καρύδες το χρόνο.

H καρύδα είναι σημαντική πηγή αντιοξειδωτικών στοιχείων, βιταμινών και μετάλλων. Το ανθρώπινο δέρμα αντιδρά πολύ θετικά στα ευεργετικά συστατικά της καρύδας, τα μεταλλικά άλατα και τα ιχνοστοιχεία, που βοηθούν στην αποτοξίνωσή του. Το παρθένο λάδι καρύδας είναι πολύ πλούσιο σε αντιοξειδωτικά στοιχεία, που διεισδύουν στις βαθύτερες στιβάδες της επιδερμίδας, προστατεύοντας το δέρμα από τη δημιουργία ελεύθερων ριζών. Επίσης, το λάδι από καρύδα, χάρη στη μικρή μοριακή δομή του, επιτρέπει τη γρήγορη απορρόφησή του από το δέρμα, χαρίζοντας βαθιά ενυδάτωση στην επιδερμίδα, απομακρύνοντας τα επιφανειακά νεκρά κύτταρα και αφήνοντας το δέρμα λείο, απαλό και φωτεινό. Στην κοσμετολογία, το λάδι καρύδας είναι πασίγνωστο για την αντιγηραντική και αντιοξειδωτική του δράση, καθώς έχει υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη E και φυσικά καροτένια. Επίσης, ήπιες περιπτώσεις ψωρίασης και εκζέματος καταπολεμώνται αποτελεσματικά έπειτα από συστηματική χρήση λαδιού καρύδας. Στον οργανισμό, το λαουρικό οξύ που περιέχεται σε αρκετά μεγάλο ποσοστό στην καρύδα, έχει αποδειχτεί ότι είναι αρκετά αποτελεσματικό σε παθήσεις του ανοσοποιητικού. Σε πολλά καλλυντικά καθημερινής περιποίησης της επιδερμίδας και των μαλλιών περιέχεται λάδι καρύδας για τις ιδιαίτερα θρεπτικές και αντιοξειδωτικές του ιδιότητες.

Αβοκάντο

Το αβοκάντο προέρχεται από το Μεξικό, αλλά έχει εξαπλωθεί και καλλιεργείται σε όλες σχεδόν τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Η σάρκα του είναι απαλή ή περισσότερο κίτρινη με βουτυρώδη υφή. Ο καρπός δεν τρώγεται αμέσως μετά τη συγκομιδή, αλλά θα πρέπει να περάσει λίγος χρόνος προκειμένου να ωριμάσει. Το σχήμα του είναι ωοειδές με μακρύ κωνικό λαιμό και ο φλοιός του χρώματος πράσινου. Προέρχεται από το δέντρο που είναι γνωστό και ως βουτυρόδεντρο.

Τα αβοκάντο καταναλώνονται συνήθως ωμά σαν σαλάτα. Κομμένα στη μέση με διάφορα dressings ή γεμισμένα με διάφορα θαλασσινά (π.χ. γαρίδες). Επίσης, κομμένα σε φέτες συνδυάζονται με ντομάτες αγγουράκια και άλλα λαχανικά σε σαλάτες ή μπαίνουν σαν γέμιση σε σάντουιτς. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν dressing σε φρουτοσαλάτες αλεσμένα μαζί με τυρί κρέμα και ανανά. Μπορεί να προστεθεί σε μερικά φαγητά (π.χ. σούπες, βραστά, ομελέτες), αλλά μόλις πριν το σερβίρισμά τους, γιατί αν μαγειρευτεί πικρίζει εξαιτίας μιας τανίνης που περιέχει.

Το αβοκάντο περιέχει ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο και άλλα, ενώ το λάδι του είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, Β, G και Ε. Αν και έχει πολλά λιπαρά σε σχέση με τα υπόλοιπα εξωτικά φρούτα, αυτά είναι ωφέλιμα για τον οργανισμό μονοακόρεστα λιπαρά οξέα. Σε αυτά τα λιπαρά οξέα, αλλά και στα πολύτιμα καροτενοειδή του, έχει επιφορτιστεί με αντικαρκινικά οφέλη για τον ανθρώπινο οργανισμό. Επίσης, για αυτά τα μονοακόρεστα λιπαρά που περιέχει το αβοκάντο θεωρείται και ευεργετικό για την καρδιά. Το έλαιο αβοκάντο χρησιμοποιείται ευρέως και στην κοσμετολογία, καθώς αναζωογονεί την κουρασμένη επιδερμίδα.

Μπλούμπερι

Η ιστορία του φυτού ξεκινά πριν από πολλά χρόνια στη μακρινή Σιβηρία, στα έλη όπου βρέθηκε το ασυνήθιστο φυτό Vaccinium Corumbosum, το blueberry. Κατά τη διάρκεια εκατοντάδων χρόνων οι άνθρωποι απολάμβαναν το χρώμα και το άρωμα του φυτού χωρίς να γνωρίζουν τις ευεργετικές του ιδιότητες.

Αυτή τη στιγμή παράγονται πολλά είδη ήμερου blueberry. Με την καλλιέργεια του ασχολούνται σχεδόν παγκοσμίως, από τον Καναδά έως και τη Νέα Ζηλανδία. Όμως, η πατρίδα του ήμερου μπλούμπερι θεωρούνται οι Η.Π.Α., αφού εκεί ο αμερικανός βοτανολόγος Κόουιλ στις αρχές του 20ου αιώνα, πρώτος στον κόσμο, άρχισε να καλλιεργεί το ήμερο μπλούμπερι.

Το φρούτο διαφημίζεται ως πηγή αιώνιας νιότης και όπως μια πληθώρα ερευνών απέδειξε είναι, αφού επιβραδύνει τους μηχανισμούς της γήρανσης και συμβάλλει στην ανανέωση του οργανισμού. Τα φρούτα αποτελούν πολύ καλή πηγή αντιοξειδωτικών, βιταμινών A, C, E και B- καροτίνης. Επίσης, είναι πλούσια σε κάλιο μαγνήσιο, φώσφορο και φυτικές ίνες. Για να βελτιώσει κανείς το μεταβολισμό, τη μνήμη και το συγχρονισμό των κινήσεων του, είναι αρκετό να καταναλώνει μισό φλιτζάνι καρπών την ημέρα. Ο χυμός μπλούμπερι αυξάνει την αντοχή των αιμοφόρων αγγείων, ρυθμίζει τη λειτουργία πολλών ενδοκρινών αδένων, και χαρακτηρίζεται από αγγειοδιασταλτικές, αντιαρτηριοσκληρυντικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Κατευνάζει επίσης τις αλλεργικές αντιδράσεις του οργανισμού στα φάρμακα και στα προϊόντα διατροφής.

Λίτσι

Τα λίτσι καλλιεργούνται στην Κίνα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Λένε ότι η παλλακίδα ενός Κινέζου αυτοκράτορα απαίτησε κάποτε να βάλουν άμαξες με άλογα να κουβαλάνε λίτσι και να διασχίσουν όλη τη χώρα προκειμένου να τα αποκτήσει, αφού έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο συγκεκριμένο φρούτο. Στην Κίνα θεωρείται σύμβολο ρομαντισμού, ενώ είναι αγαπημένο επιδόρπιο στα κινέζικα εστιατόρια. Τρώγονται και σε ξηρή μορφή, αποφλοιωμένα σαν σταφίδες. Τα λίτσι είναι πλούσια σε βιταμίνη C και έχουν περίπου 65 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια. Επίσης είναι καλή πηγή ασβεστίου, καλίου και φωσφόρου. Πλούσιο σε πολυφαινόλες είναι ευεργετικό για την καρδιά.

Η σκληρή, φολιδωτή, κοκκινωπή φλούδα ή όστρακο του λίτσι περικλείει μια περλέ, διάφανη σάρκα, που είναι σφιχτή και μοιάζει με ζελέ. Αυτή η γλυκιά, αρωματική σάρκα είναι τυλιγμένη γύρω από ένα μεγάλο, γυαλιστερό, καφετί κουκούτσι που δεν τρώγεται. Τα λίτσι έχουν σύντομη διάρκειας ζωής και θα πρέπει να καταναλώνονται το συντομότερο δυνατόν, αλλιώς θα πρέπει να τα διατηρήσετε στην κατάψυξη. Στην αγορά θα βρείτε και σε κονσέρβα, ενώ μπορείτε να τα καταναλώσετε και σε δροσιστικά κοκτέιλ, ως επιδόρπιο, σε σαλάτες, σε γλυκά και φυσικά σε εξωτικά πιάτα.

Εξωτικά φρούτα στην Ελλάδα

Μάνγκο, λίτσι, μπλούμπερι, μπανάνα, παπάγια και φυσικά ακτινίδια καλλιεργούνται και στην Ελλάδα. Ο καιρός και το ελληνικό έδαφος ευνοούν την καλλιέργεια αρκετών από αυτών. Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά εξωτικά φρούτα για όλα τα γούστα και με τιμές όχι πια τσουχτερές, αφού έχει αυξηθεί η ζήτηση. Προτιμήστε τα βιολογικά, αφού και αυτά όπως και τα συμβατικά έχουν «μεγαλώσει» χωρίς χημικά φυτοφάρμακα και βιομηχανικά λιπάσματα που θα επιβαρύνουν τον οργανισμό σας.

Εκτός από την αυτούσια μορφή τους, λόγω των πολλών θρεπτικών συστατικών τους, τα εξωτικά φρούτα τα βρίσκουμε σε χυμούς, μαρμελάδες, σκόνη, αλλά και σε συμπληρώματα διατροφής για την τόνωση του οργανισμού. Επίσης, πολλά από αυτά χρησιμοποιούνται ευρέως στην κοσμετολογία εξαιτίας των ιδιοτήτων τους. Επιστημονικές έρευνες έχουν αναδείξει τα τελευταία χρόνια τη θρεπτική τους αξία, τα οφέλη για την υγεία και την συμβολή τους στην αντιμετώπιση ασθενειών. Αν δεν καταναλωθούν φρέσκα, τα περισσότερα από αυτά μπορούν να διατηρηθούν για λίγο στην κατάψυξη.

-της Ειρήνης Κάρου